مناسبتهای روز هفدهم اسفند ماه

 - تأسیس «حزب دمکرات» تبریز توسط روحانی مجاهد شیخ «محمد خیابانی» (1295ش.)

- استعفای «اسدالله علم» از نخست وزیری و انتخاب «حسنعلی منصور» به این مقام (1342ش.)

- درگذشت آیت الله «عبدالرحیم ربانی شیرازی» عضو فقهای شورای نگهبان (1360ش.)

- اعلام رسمی آمریکا مبنی بر خروج عراق از لیست کشورهای تروریست (1360ش.)

- اعترافات مقامات سیاسی و رسانه های گروهی، مبنی بر استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی (1362ش.)

- درگذشت استاد«حسین قوامی» موسیقیدان ایرانی (1368ش.)

- درگذشت «احمد عبادی» استاد معاصر موسیقی ایرانی (1371ش.)

- شهادت عالم مجاهد آیت الله «سید محمد صدر» در نجف اشرف توسط دژخیمان بعثی (1377ش.)

- روز جهانی زن

1 – در زمان شیخ محمد خیابانی، اوضاع جهان اسلام و بالاخص ایران، به خاطر دخالتهای بیگانگان از جمله روسیه، انگلیس و آلمان بسیار آشفته و تأسف انگیز بود. در این حال، شیخ محمد خیابانی، روحانی دلاور و آذربایجانی برای قطع ایادی استعمار و مبارزه با بیگانگان و ستمکاران داخلی، در هفدهم اسفند 1295 ش. برابر با 14 جمادی الاول 1335 ق. حزب دمکرات تبریز را به وجود آورد. خیابانی، سازمان سیاسی خود را دمکرات ملی و آذربایجان را آزادستان نامید. با وجود اینکه قیام خیابانی، شورویها را به وسوسه انداخته بود، ولی طولی نکشید که دریافتند رهبر نهضت نه تنها روی خوش به آنها نشان نمی دهد، بلکه نسبت به پیاده شدن قوای شوروی در بندر انزلی، سخت معترض است. شیخ محمد خیابانی در حالی دست به این اقدام زد که مردم، به خاطر فروپاشی حکومت تزاری روس، غرق شادی بودند و خروج نظامیان روسیه از تبریز را آرزو می کردند. خیابانی در این هنگام، دوستان آزادیخواه و مبارز خود را که اغلب دمکرات نامیده می شدند گرد آورد و کمیته ای تشکیل داد و درباره وضع پیش آمده، به تصمیم گیری و سیاستگذاری پرداخت. شیخ محمد خیابانی، نمایندگان فرقه دمکرات و دیگر آزادیخواهان را از سراسر آذربایجان به تبریز دعوت کرد و تشکیلات فرقه دمکرات که از پنج سال قبل تعطیل شده بود، دوباره تأسیس شد.

2 – امیر اسدالله علم که پس از توافق آمریکا و شاه ایران در 28 تیر ماه 1341 به نخست وزیری رسیده بود، سرانجام پس از بیست ماه صدارت به اراده شاه و بدون اعتنا به قوه مقننه استعفا کرد و جای خود را به حسنعلی منصور داد. این استعفا و سپس انتصاب منصور، از نظر سرعت علم در مشروطیت ایران بی سابقه بوده است؛ زیرا در همان روز که علم از کار برکنار شد، منصور به این مقام انتخاب گردید و او که از ماهها قبل مهیّای این منصب بود، در همان روز، وزرای خود را معرفی کرد. از نظر ملت ایران دوران حکومت اسدالله علم، یکی از تاریکترین ایام در روزگار سیاه سلطنت محمدرضا پهلوی است. برگزاری رفراندوم فرمایشی شاه و ملت، حمله به مدرسه فیضیه و بالاخره قیام خونین پانزدهم خرداد 42، از جمله وقایع مهم این دوران می باشند. پس از علم، منصور که مورد حمایت انگلیس و آمریکا بود، بر سر کار آمد و شاه، بار دیگر خوش خدمتی خود را به اربابانش نشان داد. منصور نیز طی دوران صدارتش، زمینه های قانون ننگین کاپیتولاسیون را فراهم آورد و پس از اعتراض امام خمینی (ره) به این مصوبه، آن حضرت را به ترکیه تبعید نمود. سرانجام حسنعلی منصور، اعدام انقلابی شد و بر کارنامه ننگین او، مهر ابطال خورد.

3 – آیت الله حاج شیخ عبدالرحیم ربانی شیرازی در سال 1310 شمسی در شیراز دیده به جهان گشود و از سال 1318 به تحصیلات علوم دینی مشغول گردید. وی، فعالیتهای دینی خود را از سال 1320 با مبارزات سخت علیه فرقه های صوفیه، بابیه و بهاییه شروع کرد و در اثر تبلیغات ایشان، عده بسیاری از بهاییان به دین اسلام مشرف شدند. آیت الله شیرازی از سال 1327 در محضر آیت الله بروجردی، در حوزه علمیه قم به تلمّذ مشغول بود و پس از فوت آیت الله بروجردی، مبارزات سیاسی خویش را علیه رژیم پهلوی آغاز کرد و نخستین فردی بود که مرجعیت امام خمینی (ره) را مطرح نمود.آیت الله ربانی از سال 1349 ش. با مطرح شدن حکومت اسلامی از ناحیه امام خمینی (ره)، درصدد برآمد تا با سازماندهی روحانیون انقلابی و فرستادن آنها به نقاط مختلف کشور، به پرورش کادرهای لازم برای شرکت در یک قیام همگانی و به دست گرفتن پستهای کلیدی در حکومت آینده بپردازد. طولی نکشید که ثمره این فعالیتهای فرهنگی – سیاسی، به صورت هیأتها، جمعیتها و انجمنهای مختلف اسلامی در سراسر کشور ظاهر شد و ایشان در رابطه با هدایت این گروهها به حبس برده شد. ایشان از سال 1342 تا 1357 بیش از 15 بار به زندان افتاد و شکنجه های فراوانی را متحمل شد و حدود 10 سال از عمرش را در زندانهای رژیم طاغوت سپری کرد. آیت الله شیرازی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نماینده امام خمینی در استان فارس و نماینده مردم استان فارس در مجلس خبرگان شد، سپس از سوی امام خمینی (ره) به عضویت فقهای شورای نگهبان درآمد. این مبارز نستوه در نهم فروردین سال 1360 به دست گروهک فرقان، ترور شد ولی این ترور به مجروحیت ایشان انجامید و پس از مدتی در بیمارستان بهبود یافت. این عالم ربانی و مجاهد فی سبیل الله سرانجام در 17 اسفند 1360 در حالیکه برای شرکت در جلسه شورای نگهبان عازم تهران بود، بین راه اصفهان و قم در سانحه ای مشکوک به لقاء الله پیوست و در حرم حضرت معصومه (س) دفن شد.

4 – پیروزیهای متوالی نیروهای اسلام، در جبهه های جنگ در طی عملیاتهای والفجر 5 و 6 و عملیات خیبر، باعث شد تا به دستور شیطان بزرگ، آمریکا و همکاری دولتهای اروپایی همچون انگلستان و آلمان، نظامیان شکست خورده رژیم بعث عراق، آخرین امید خود را که سلاح شیمیایی بود به کار گیرند و با فروریختن بمبهای شیمیایی و سمی در میدانهای نبرد حق علیه باطل، بخت خود را بیازمایند. رژیم بعث عراق و هم پیمانان خارجی آنان، همیشه استفاده از سلاحهای شیمیایی را انکار می کردند اما به دنبال اعزام مجروحان بمبارانهای اخیر شیمیایی به کشورهای اتریش و سوئد برای معالجه و تأیید پزشکان این کشورها مبنی بر استفاده عراق از این سلاحها و نیز دیدار سفرا و کارداران کشورهای جهان در ایران با مجروحین این بمبارانها، مقامات سیاسی و رسانه های گروهی جهان، علیرغم سانسور زیاد، مجبور به اعتراف به استفاده رژیم عراق از سلاحهای شیمایی در جنگ با ایران اسلامی شدند. همچنین آنان تأکید کردند که هیچ گونه توجیهی برای استفاده از این سلاحها در طول جنگ تحمیلی پذیرفتنی نیست. در حالی که این سلاحها، فوق العاده خطرناک و در سطح بین المللی ممنوع می باشند، با این حال، رژیم بعث عراق، بارها آن را در طول جنگ علیه رزمندگان اسلام به کار برده است، اما هرگز نتوانستند اراده ملت مسلمان ایران را در راه جهاد علیه کفر و ظلم، تضعیف نمایند.

5 – استاد حسین قوامی معروف به فاخته، از استادان نامدار موسیقی اصیل ایرانی، در سال 1286 ش. در تهران به دنیا آمد. او آواز را نزد استادان مشهور آموخت و طی چند سال، ردیفها و دستگاههای موسیقی را به خوبی فرا گرفت. استاد قوامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز، هنر و دانش خود را در اختیار علاقه مندان موسیقی سنتی ایران قرار داد. از او آثاری به همراه پیانوی محجوبی و دیگر نوازندگان، در دست است. وی در سال 1367 ش، موفق به دریافت نشان درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شد. استاد قوامی سرانجام در 17 اسفند 1368 در هشتاد سالگی در تهران درگذشت و در امامزاده طاهر کرج مدفون شد.

6- استاد احمد عبادی، هنرمند و استاد برجسته سه تار و موسیقی اصیل ایرانی، در سال 1283 ش. در تهران به دنیا آمد. وی در کودکی، پدر را از دست داد و تحت تکفل برادرش قرار گرفت. احمد عبادی از نوجوانی به فراگیری موسیقی ایران پراخت و پس از سالها نواخت سه تار، شیوه جدیدی را در نواختن این ساز، ارائه و این شیوه را متداول کرد. استاد عبادی در تعلیم موسیقی به دیگران بسیار کوشا بود و از طریق آموزش پیگیر و تشویق شاگردانش به تمرین و ممارست، موسیقی اصیل ایرانی را رشد و توسعه داد. احمد عبادی معلمی دلسوز و مهربان بود و با سخاوت فراوان، آنچه را در سینه داشت برای هنرجو در کف قرار می داد. او ردیفهای موسیقی ایران را گردآوری کرد و آنها را به شاگردانش آموخت. از استاد عبادی، آثار بسیاری در موسیقی به جای مانده که برای دوستداران موسیقی سنتی ایران، گنجینه ای گرانبهاست. از جمله این آثار، اجرای کوکهای مختلف سه تار است که حاصل هشتاد سال تجربه اوست. استاد احمد عبادی سرانجام در هفدهم اسفند 1371 ش. در 88 سالگی درگذشت

7 – فقیه بزرگوار و عالم مجاهد، آیت الله شهید سید محمد صدر در حدود سال 1321 ش. (1362 ق.) در بیت علم و تقوا و مرجعیت و فقاهت در نجف اشرف به دنیا آمد. وی از دوران کودکی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت و در یازده سالگی به لباس روحانیت درآمد. آیت الله صدر در 17 سالگی وارد دانشکده فقه شد و همزمان، دروس انگلیسی، زبانشناسی، تاریخ و جامعه شناسی را فراگرفت. ایشان پس از مدتی در درس خارج حضرت آیات سید ابوالقاسم خویی، سید محمد باقر صدر، سید محسن حکیم و حضرت امام خمینی در نجف شرکت کرد تا اینکه از حضرات آیات شیخ آقا بزرگ تهرانی، شیخ مرتضی آل یاسین، سید عبدالاعلی سبزواری و حاج آقا حسین خادمی اجازه نقل روایت گرفت. وی از آن پس به تدریس سطوح و سپس از سال 1369 ش. به تدریس خارج فقه و اصول و تفسیر دست یازید و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. تواضع و فروتنی در حیاتش مشهود بود و به مردم عشق می ورزید. آن مرد بزرگ، نخستین کسی بود که در زمان دیکتاتوری خفقان بار حزب بعث عراق، در مسجد بزرگ کوفه، نماز جمعه را اقامه کرد و در خطبه هایش، به انتقاد از رژیم بعثی پرداخت. وی به توصیه دولتیان عراق مبنی بر دعا و حمایت از حکومت صدام، وقعی ننهاد و در برابر تهدیدات مزدوران بعث، 9 بار به زندان افکنده شد که یک بار آن چهار سال به طول انجامید. آیت الله صدر در طول دوران مبارزه، نمایندگانش را به سراسر عراق فرستاد و با اقامه نماز جمعه و جماعت، جان و امید تازه ای در کالبد و دلهای مردم به وجود آورد. این اقدامات ضد بعثی او بر حکومت گران آمد و سرانجام این فقیه بزرگ را در هفدهم اسفند 1377 برابر با دهم ذیعقده 1419 ق. در 56 سالگی پس از بازگشت از نماز مغرب و عشاء همراه با دو فرزندش به شهادت رساندند. با انتشار خبر شهادت ایشان، موجی از خشم، مردم مظلوم عراق را فرا گرفت و در بسیاری از شهرهای عراق، تظاهرات و قیامهای مردمی برپا شد که با خشونت بی سابقه رژیم، سرکوب گردید.آیت الله سید محمد صدر پس از حضرات آیات میرزا علی غروی تبریزی و شیخ مرتضی بروجردی، سومین شخصیت بزرگ علمی بود که طی یک و نیم سال به دست دژخیمان حزب بعث به شهادت رسیده اند.